GEZIEN. 'Last Days' (Eén) ★★★★★

Hoe baby’s over heel de wereld geboren worden, zagen we in 'Birth Day'. Hoe koppels wereldwijd het ja-woord geven, zagen we in 'Wedding Day'. Logischerwijze zou Lieve Blancquaert nu voor ’Last Days’ massaal koffietafels moeten afschuimen. Omdat zoiets al snel een dooie boel wordt, verkiest de 55-jarige documentairemaakster op zoek te gaan naar licht aan het einde van de tunnel: “Waardig ouder worden en sterven, hoe moet dat eigenlijk?”

De eerste aflevering katapulteert de fotografe naar ’Sun City’ in de US of A. Een kunstmatig seniorenparadijs in de schoot van het immer zonnige Arizona. Oud worden is ginds een ponykamp. Iedereen thé-dansant't  en backgammon’t  zich een weg naar de heer. Er is een overjaars baseball team met dito cheerleaders en er worden schoonheidswedstrijden georganiseerd voor dames met ‘een rimpeltje meer’. Het leven aan een doorsnee Amerikaanse universiteitscampus dus, maar dan uitsluitend voor 55-plus.

Eén van de kleurrijke inwoners is de wulpse Ginger. 84 jaar oud, met de stelten van een 16-jarige. ‘Heb je een man?’ Wilde Lieve weten. “Ik heb er twee”, schaterde de Amerikaanse, die sterven op een hoogtepunt bewust letterlijk leek te nemen. Lieve’s kodak wist niet waar eerst te klikken, maar de warme ontmoetingen ten spijt, liet de artificiële stad haar koud. Daar had de invrieskliniek in de achtertuin mogelijk wat mee te maken. Locals die niet staan te popelen om bij the lord  te zijn, kunnen er na hun dood in het vriesvak worden gestopt in de hoop 100 jaar later weer tot leven te worden gewekt. “Uw huidig leven in het teken stellen van een tweede leven dat er mogelijk nooit komt?” Blancquaert bedankte voor de eer. Dan maar volop onsterfelijkheid afdwingen in de archieven van de VRT.